Retorik siasah tidak semestinya berlandaskan realiti. Ada yang mendakwa pembentukan negara bangsa tercapai menjelang 2020 apabila semua pihak hidup secara harmoni dan bersatu hati dalam pelbagai isu.
Konsep negara bangsa tidak mudah dicapai. Ia bukan dibentuk oleh pentadbir, birokrat dan penceramah politik, jauh sekali daripada aktivis ekonomi yang menjana keuntungan tanpa melihat realiti sosiobudaya negara ini.
Negara bangsa ialah suatu konsep atau bentuk kenegaraan yang memperoleh pengesahan politiknya dengan menjadi sebuah entiti berdaulat bagi bangsa sebagai sebuah wilayah yang berdaulat.
Negara ialah entiti politik dan geopolitik, manakala bangsa ialah entiti budaya dan etnik. Istilah negara bangsa menandakan bahawa kedua-duanya (negara dan bangsa) sebagai sama, dan ini membezakannya dengan bentuk kenegaraan yang lain, yang wujud sebelumnya. Jika berjaya dilaksanakan, ia membuktikan rakyatnya berkongsi satu bahasa, budaya dan nilai --- yang bukan ciri-ciri negara yang wujud sebelumnya. Negara bangsa juga akan melaksanakan tuntutan terhadap penentuan nasib sendiri dan autonomi bagi setiap bangsa, yang menjadi fokus utama fahaman nasionalisme.
Dalam konteks semasa kita masih jauh dan mungkin gagal membentuk negara bangsa. Kita hidup dengan kepelbagaian dan kaya dengan kemungkinan yang serba mencabar.
Perbezaan warna kulit, agama, resam, bahasa dan budaya menjadikan kita saling berbeza. Bermimpi dengan agenda berlainan. Banyak isu yang membezakan pandangan dalam kalangan kita. Kalimah Allah yang suatu ketika dulu bukan sesuatu yang sensitif kini menjadi tabu jika dibahaskan secara terbuka. Isu rumah ibadat yang dikatakan menjejaskan pembinaan jalan sudah menggamit sensitiviti kaum. Justeru, tidak menghairankan apabila kes murid makan di bilik persalinan sekolah pada Ramadan lalu juga menjadi isu politik, apatah lagi jika ada yang membangkitkan menu berbuka puasa dengan sup tulang babi.
Moral ceritanya, perbezaan kekal dengan percanggahan yang tidak sepatutnya. Kepelbagaian bangsa dan bahasa yang wujud memungkinkan halangan pembentukan negara bangsa.
Kita berbeza dengan China yang mempunyai penduduk 1.3 bilion. Keadaan kita jauh berbeza dengan India yang mempunyai penduduk 1.2 bilion atau Indonesia seramai 280 juta. Negara berkenaan dikenali kerana bangsa dan negaranya. Mereka satu bangsa dan satu resam walaupun mempunyai pelbagai dialek tempatan. Dunia mengenali China, India dan Indonesia kerana warisan sejarah, identiti dan semangat kenegaraan mereka.
Kita di Malaysia masih bergelut dengan isu kaum dan agama, malah gagal mengatasi masalah ekonomi di kawasan luar bandar dan pedalaman, sekali gus menjadi bom jangka di pentas politik dan akhirnya merencatkan usaha pembentukan negara bangsa.
Hanya beberapa negara yang boleh dikelaskan sebagai negara bangsa tanpa dipertikaikan. Portugal walaupun dikelilingi oleh negara dan bangsa lain, bangsa Portugis sudah bertapak dalam bentuk yang lebih kurang sama sejak 900 tahun lalu. Iceland walaupun penduduknya boleh dikaitkan dengan etnik Scandinavia, budaya dan bahasa kebangsaannya hanya terdapat di pulau berkenaan dan tiada kumpulan etnik minoriti merentas sempadan. Malah, tanah daratan yang terdekat terletak jauh ribuan kilometer.
Jepun juga menjadi contoh tradisi yang menunjukkan sebuah negara bangsa dalam amalan, walaupun mengandungi beberapa kumpulan etnik minoriti yang lain, jati diri negara bangsa tetap kekal.
Begitu juga Korea walaupun bersengketa sejak Perang Semenanjung Korea, pembentukan negara bangsa masih kekal walaupun politik memisahkan di antara Korea Selatan dan Korea Utara.
Kita di Malaysia masih samar dan keliru. Di antara intipati matlamat Wawasan 2020 adalah pembentukan negara bangsa. Persoalannya, mampukah tercapai negara bangsa menjelang 2020 ketika semakin ramai yang menunjukkan perbezaan ketara dalam kalangan kita.
Orang politik sentiasa berkerenah dan banyak isu yang tidak sepatutnya ditonjolkan secara terbuka. Kesan Pilihan Raya Umum pada 8 Mac 2008 dan 5 Mei 2013 menunjukkan jurang semakin ketara. Ia menjadi bara yang menakutkan. Polarisasi kaum dan apa yang disebutkan tsunami Cina memberi kesan terhadap pembentukan negara bangsa. Pada peringkat seawal usia pun kita berbeza sekolah, justeru berbeza bahasa dan agama. Dalam kalangan dewasa pula, politik lebih menzalimi cita-cita bersama. Negara bangsa sekadar utopia!
Konsep negara bangsa tidak mudah dicapai. Ia bukan dibentuk oleh pentadbir, birokrat dan penceramah politik, jauh sekali daripada aktivis ekonomi yang menjana keuntungan tanpa melihat realiti sosiobudaya negara ini.
Negara bangsa ialah suatu konsep atau bentuk kenegaraan yang memperoleh pengesahan politiknya dengan menjadi sebuah entiti berdaulat bagi bangsa sebagai sebuah wilayah yang berdaulat.
Negara ialah entiti politik dan geopolitik, manakala bangsa ialah entiti budaya dan etnik. Istilah negara bangsa menandakan bahawa kedua-duanya (negara dan bangsa) sebagai sama, dan ini membezakannya dengan bentuk kenegaraan yang lain, yang wujud sebelumnya. Jika berjaya dilaksanakan, ia membuktikan rakyatnya berkongsi satu bahasa, budaya dan nilai --- yang bukan ciri-ciri negara yang wujud sebelumnya. Negara bangsa juga akan melaksanakan tuntutan terhadap penentuan nasib sendiri dan autonomi bagi setiap bangsa, yang menjadi fokus utama fahaman nasionalisme.
Dalam konteks semasa kita masih jauh dan mungkin gagal membentuk negara bangsa. Kita hidup dengan kepelbagaian dan kaya dengan kemungkinan yang serba mencabar.
Perbezaan warna kulit, agama, resam, bahasa dan budaya menjadikan kita saling berbeza. Bermimpi dengan agenda berlainan. Banyak isu yang membezakan pandangan dalam kalangan kita. Kalimah Allah yang suatu ketika dulu bukan sesuatu yang sensitif kini menjadi tabu jika dibahaskan secara terbuka. Isu rumah ibadat yang dikatakan menjejaskan pembinaan jalan sudah menggamit sensitiviti kaum. Justeru, tidak menghairankan apabila kes murid makan di bilik persalinan sekolah pada Ramadan lalu juga menjadi isu politik, apatah lagi jika ada yang membangkitkan menu berbuka puasa dengan sup tulang babi.
Moral ceritanya, perbezaan kekal dengan percanggahan yang tidak sepatutnya. Kepelbagaian bangsa dan bahasa yang wujud memungkinkan halangan pembentukan negara bangsa.
Kita berbeza dengan China yang mempunyai penduduk 1.3 bilion. Keadaan kita jauh berbeza dengan India yang mempunyai penduduk 1.2 bilion atau Indonesia seramai 280 juta. Negara berkenaan dikenali kerana bangsa dan negaranya. Mereka satu bangsa dan satu resam walaupun mempunyai pelbagai dialek tempatan. Dunia mengenali China, India dan Indonesia kerana warisan sejarah, identiti dan semangat kenegaraan mereka.
Kita di Malaysia masih bergelut dengan isu kaum dan agama, malah gagal mengatasi masalah ekonomi di kawasan luar bandar dan pedalaman, sekali gus menjadi bom jangka di pentas politik dan akhirnya merencatkan usaha pembentukan negara bangsa.
Hanya beberapa negara yang boleh dikelaskan sebagai negara bangsa tanpa dipertikaikan. Portugal walaupun dikelilingi oleh negara dan bangsa lain, bangsa Portugis sudah bertapak dalam bentuk yang lebih kurang sama sejak 900 tahun lalu. Iceland walaupun penduduknya boleh dikaitkan dengan etnik Scandinavia, budaya dan bahasa kebangsaannya hanya terdapat di pulau berkenaan dan tiada kumpulan etnik minoriti merentas sempadan. Malah, tanah daratan yang terdekat terletak jauh ribuan kilometer.
Jepun juga menjadi contoh tradisi yang menunjukkan sebuah negara bangsa dalam amalan, walaupun mengandungi beberapa kumpulan etnik minoriti yang lain, jati diri negara bangsa tetap kekal.
Begitu juga Korea walaupun bersengketa sejak Perang Semenanjung Korea, pembentukan negara bangsa masih kekal walaupun politik memisahkan di antara Korea Selatan dan Korea Utara.
Kita di Malaysia masih samar dan keliru. Di antara intipati matlamat Wawasan 2020 adalah pembentukan negara bangsa. Persoalannya, mampukah tercapai negara bangsa menjelang 2020 ketika semakin ramai yang menunjukkan perbezaan ketara dalam kalangan kita.
Orang politik sentiasa berkerenah dan banyak isu yang tidak sepatutnya ditonjolkan secara terbuka. Kesan Pilihan Raya Umum pada 8 Mac 2008 dan 5 Mei 2013 menunjukkan jurang semakin ketara. Ia menjadi bara yang menakutkan. Polarisasi kaum dan apa yang disebutkan tsunami Cina memberi kesan terhadap pembentukan negara bangsa. Pada peringkat seawal usia pun kita berbeza sekolah, justeru berbeza bahasa dan agama. Dalam kalangan dewasa pula, politik lebih menzalimi cita-cita bersama. Negara bangsa sekadar utopia!
No comments:
Post a Comment