Jangan salahkan Melayu jika terlalu apologetik kerana kedudukan yang semakin terjejas. Melayu bukan saja gagal memanfaatkan Dasar Ekonomi Baru (DEB) dan menguasai sektor perdagangan, bahkan gagal mendapat mandat yang sempurna di Dewan Rakyat.
Daripada 222 kerusi di Parlimen, Melayu hanya menguasai 51 peratus kerusi berbanding kaum lain. Keadaan ini memberikan kuasa tawar menawar kepada pihak lain, menyebabkan isu kaum, kuota, kalimah Allah, kontrak sosial dan pendidikan aliran Cina boleh dibincang secara terbuka dan mengundang polemik liar.
Pilihan Raya Umum Ke-11 pada 2004 menyaksikan Barisan Nasional (BN) menguasai 90.4 peratus kerusi di Dewan Rakyat. UMNO menang 109 kerusi, kalah tujuh kerusi kepada PAS dan sebuah kepada Parti Keadilan (kini PKR).
Kerajaan yang ditubuhkan dengan penguasaan lebih 90 peratus kerusi di Dewan Rakyat hanya mengandungi 58.1 peratus komposisi Melayunya. Wakil rakyat bukan Melayu yang menang di bawah BN berjumlah 41.9 peratus.
Bagaimanapun, BN mengalami pengalaman perit pada Pilihan Raya Umum Ke-12 pada 2008 dengan memiliki 140 kerusi atau 61.7 peratus wakil di Parlimen. Kerusi UMNO merosot 31 kawasan tetapi dibantu dengan kerusi wakil Melayu daripada Parti Pesaka Bumiputra Bersatu Sarawak (PBB). Pembangkang pula menguasai 38.3 peratus kerusi di Dewan Rakyat dengan wakil rakyat Melayu 51.8 peratus berbanding 38.1 peratus pada 2004. Wakil rakyat bukan Melayu di dalam pembangkang pula 48.2 peratus saja.
Bagaimanapun, kuasa tawar menawar tidak menguntungkan bangsa Melayu. Walaupun Melayu dianggap ‘majoriti’ di dalam BN atau pakatan pembangkang, suara mereka tenggelam di sebalik persaingan kuasa sejak 8 Mac 2008.
Sikap tolak ansur dan terlalu menjaga hati rakan dalam pakatan siasah mendorong pihak lain tergamak mengambil kesempatan dengan menggunakan alasan perpaduan kaum. Melayu berada dalam dilema apabila mereka tidak lagi boleh bercakap mengenai kepentingan dan hak kerana boleh dianggap sebagai rasis.
Ketika pihak lain bebas memperjuangkan isu pendidikan, kebudayaan dan sekolah jenis kebangsaan, Melayu pula bernostalgia dengan era lampau atau apologetik, rasa bersalah dan serba salah untuk bercakap soal ketuanan Melayu. Melayu bukan saja gagal mempertahankan novel Interlok sebagai teks sastera, bahkan bahasa Melayu dipersenda secara terbuka. Lebih malang, Raja-Raja Melayu diperlekeh di media baru apabila timbul isu yang dianggap tidak memihak kepada pihak tertentu.
Politik dan keserakahan siasah pada era moden bukan saja menjadikan Melayu berseteru sesama sendiri, bahkan gagal memanfaatkan Islam sebagai pedoman hidup. Kelompok Melayu yang berada di dalam dua kumpulan berbeza menjadikan politik sebagai agenda menghalalkan cara, sekali gus melupakan agenda kebangkitan ummah.
Justeru, tidak menghairankan apabila Melayu lebih diutamakan untuk perhimpunan jalanan, daripada dijemput mengemukakan idea dan pandangan terhadap kekuatan bangsa sendiri. Tidak banyak yang bercakap soal kemiskinan bangsa walaupun koridor pembangunan sekadar menguntungkan pihak lain.
Luahan Presiden Dewan Perniagaan Melayu Malaysia (DPMM), Datuk Syed Ali Alattas mengenai Melayu Johor dianggap paling miskin di Malaysia tidak dipedulikan. Kos kehidupan yang berpunca daripada ledakan kewangan dari negara jiran tidak pernah dibincangkan secara terbuka.
Syed Ali mengeluh kesan kemasukan pelabur asing di Iskandar Malaysia, tetapi tiada usaha membantu usahawan Bumiputera meningkatkan taraf hidup. Secara analogi, Melayu Kelantan lebih kaya daripada rakan mereka di Johor kerana mampu memiliki banglo dengan harga RM250,000, berbanding harga RM1.5 juta di selatan tanah air. Nasib Melayu di Pulau Pinang lebih malang lagi apabila dasar kerajaan negeri yang meminggirkan keperluan Melayu. Mereka malang sejak 1969 apabila kerajaan negeri dengan rakus membangunkan kawasan pulau dan memajukan sektor perkilangan, perumahan dan pelancongan tanpa usaha mengekalkan identiti Melayu di Pulau Mutiara. Kenaikan kos hidup menjadikan Melayu terus terhimpit.
Syed Ali secara sinis membandingkan kehidupan Melayu Kelantan lebih baik berbanding negeri lain. Kuasa beli mereka tidak terjejas walaupun ‘perang siasah’ tidak pernah reda. - Berita Harian, 18 Januari 2013
Daripada 222 kerusi di Parlimen, Melayu hanya menguasai 51 peratus kerusi berbanding kaum lain. Keadaan ini memberikan kuasa tawar menawar kepada pihak lain, menyebabkan isu kaum, kuota, kalimah Allah, kontrak sosial dan pendidikan aliran Cina boleh dibincang secara terbuka dan mengundang polemik liar.
Pilihan Raya Umum Ke-11 pada 2004 menyaksikan Barisan Nasional (BN) menguasai 90.4 peratus kerusi di Dewan Rakyat. UMNO menang 109 kerusi, kalah tujuh kerusi kepada PAS dan sebuah kepada Parti Keadilan (kini PKR).
Kerajaan yang ditubuhkan dengan penguasaan lebih 90 peratus kerusi di Dewan Rakyat hanya mengandungi 58.1 peratus komposisi Melayunya. Wakil rakyat bukan Melayu yang menang di bawah BN berjumlah 41.9 peratus.
Bagaimanapun, BN mengalami pengalaman perit pada Pilihan Raya Umum Ke-12 pada 2008 dengan memiliki 140 kerusi atau 61.7 peratus wakil di Parlimen. Kerusi UMNO merosot 31 kawasan tetapi dibantu dengan kerusi wakil Melayu daripada Parti Pesaka Bumiputra Bersatu Sarawak (PBB). Pembangkang pula menguasai 38.3 peratus kerusi di Dewan Rakyat dengan wakil rakyat Melayu 51.8 peratus berbanding 38.1 peratus pada 2004. Wakil rakyat bukan Melayu di dalam pembangkang pula 48.2 peratus saja.
Bagaimanapun, kuasa tawar menawar tidak menguntungkan bangsa Melayu. Walaupun Melayu dianggap ‘majoriti’ di dalam BN atau pakatan pembangkang, suara mereka tenggelam di sebalik persaingan kuasa sejak 8 Mac 2008.
Sikap tolak ansur dan terlalu menjaga hati rakan dalam pakatan siasah mendorong pihak lain tergamak mengambil kesempatan dengan menggunakan alasan perpaduan kaum. Melayu berada dalam dilema apabila mereka tidak lagi boleh bercakap mengenai kepentingan dan hak kerana boleh dianggap sebagai rasis.
Ketika pihak lain bebas memperjuangkan isu pendidikan, kebudayaan dan sekolah jenis kebangsaan, Melayu pula bernostalgia dengan era lampau atau apologetik, rasa bersalah dan serba salah untuk bercakap soal ketuanan Melayu. Melayu bukan saja gagal mempertahankan novel Interlok sebagai teks sastera, bahkan bahasa Melayu dipersenda secara terbuka. Lebih malang, Raja-Raja Melayu diperlekeh di media baru apabila timbul isu yang dianggap tidak memihak kepada pihak tertentu.
Politik dan keserakahan siasah pada era moden bukan saja menjadikan Melayu berseteru sesama sendiri, bahkan gagal memanfaatkan Islam sebagai pedoman hidup. Kelompok Melayu yang berada di dalam dua kumpulan berbeza menjadikan politik sebagai agenda menghalalkan cara, sekali gus melupakan agenda kebangkitan ummah.
Justeru, tidak menghairankan apabila Melayu lebih diutamakan untuk perhimpunan jalanan, daripada dijemput mengemukakan idea dan pandangan terhadap kekuatan bangsa sendiri. Tidak banyak yang bercakap soal kemiskinan bangsa walaupun koridor pembangunan sekadar menguntungkan pihak lain.
Luahan Presiden Dewan Perniagaan Melayu Malaysia (DPMM), Datuk Syed Ali Alattas mengenai Melayu Johor dianggap paling miskin di Malaysia tidak dipedulikan. Kos kehidupan yang berpunca daripada ledakan kewangan dari negara jiran tidak pernah dibincangkan secara terbuka.
Syed Ali mengeluh kesan kemasukan pelabur asing di Iskandar Malaysia, tetapi tiada usaha membantu usahawan Bumiputera meningkatkan taraf hidup. Secara analogi, Melayu Kelantan lebih kaya daripada rakan mereka di Johor kerana mampu memiliki banglo dengan harga RM250,000, berbanding harga RM1.5 juta di selatan tanah air. Nasib Melayu di Pulau Pinang lebih malang lagi apabila dasar kerajaan negeri yang meminggirkan keperluan Melayu. Mereka malang sejak 1969 apabila kerajaan negeri dengan rakus membangunkan kawasan pulau dan memajukan sektor perkilangan, perumahan dan pelancongan tanpa usaha mengekalkan identiti Melayu di Pulau Mutiara. Kenaikan kos hidup menjadikan Melayu terus terhimpit.
Syed Ali secara sinis membandingkan kehidupan Melayu Kelantan lebih baik berbanding negeri lain. Kuasa beli mereka tidak terjejas walaupun ‘perang siasah’ tidak pernah reda. - Berita Harian, 18 Januari 2013
No comments:
Post a Comment